ตั้งแต่เด็กจนโต วนเวียนเข้า-ออก วัดวาอารามอยู่บ่อย ๆ ตัวน้อย ๆ แม่ก็พาไปทำบุญหากเมื่อใดวันพระตรงวันเสาร์อาทิตย์ไม่ได้ไปโรงเรียน บวชเณรครั้งแรกก็อยู่ ป.2 สมัยนั้นเค้าจะเรียกสามเณรฤดูร้อน (ตอนปิดเทอม) ตัวเล็กที่สุดในบรรดาเณรทั้งหมด บิณฑบาตรเดิมนำหน้าตลอด จากนั้นปิดเทอมเมื่อไหร่เป็นได้บวชเณรอยู่บ่อย ๆ ได้ทำวัตรเช้าตื่นตีสาม ทำวัตรเย็น ฉันน้ำปานะที่มี โยมพ่อโยมแม่มาเลี้ยงที่วัดเป็นประจำ อายุ 15 ก็บวชเณรให้หลวงพ่อโม วัดจันทนาราม ที่แม่ยกให้ท่านตั้งแต่เกิดเพราะคลอดมาแล้วไม่ร้องสักแอะ เกือบตายพอยกให้หลวงพ่อโมทีนี้ร้องไม่หยุดเชียว จนกระทั่งอุปสมบทบวชพระ และสึกออกมาทำงานทำการ ก็ยังศึกษาหาความรู้เรื่องพระเครื่องจวบจนปัจจุบันศรัทธานั้นก็ยังมิเสื่อมคลาย สมัยก่อนหาพระดูยากจริง ๆ ไม่มี Internet แบบสมัยนี้ ที่นึกอยากชมพระอะไรก็ "ถามกู" (กูเกิ้ล) เป็นได้เจอหาข้อมูลง่าย ติดต่อง่าย ไม่เหมือนเมื่อก่อนถ้าไม่ได้ "ครู" ที่ดีจริง ๆ ก็คงหลงทางเข้ารกเข้าพง หรือไปเจอ "ครูจำแลง" ในแบบพ่อค้าวาณิชย์ก็ต้องทำใจนิดหน่อย แต่ถ้าไปเจอ "ครูจนตรอก" เมื่อไหร่ก็คงเจอของยัดเข้ามาเพียบ ถือว่าเป็นบุณกรรมของแต่ละคนครับ นึกแล้วก็ชอบครับกับความหลัง แหะ ๆ
พระเครื่องรางที่ชอบมากที่สุดมี 3 หลวงพ่อครับ "หลวงพ่อโม" "หลวงพ่อกวย" "หลวงพ่อมุ่ย" ตั้งแต่มีพระเครื่องของท่าน ไม่เคยอับจนหนทางมีแต่เจริญรุ่งเรือง ที่สุดในชีวิตแล้วครับ ขอกราบหลวงพ่อทุกองค์ครับ .../\...
