ผู้เขียน หัวข้อ: หลวงพ่อเกิด วัดเขาดิน (อ่าน 92788 ครั้ง)

ฝุ่นดิน · « **เมื่อ:** มีนาคม 12, 2009, 07:49:25 pm »

ในอดีตย้อนไปซัก 40-50 ปีในแถบหนองมะโมงนี้ค่อนข้างจะทุรกันดาร หรือแทบจะเรียกได้ว่าเป็นพื้นที่ไกลปืนเที่ยง ชุกชุมไปด้วยโจรปล้นวัวปล้นควาย ไกลหูไกลตาไกลตำรวจ ไกลเจ้าหน้าที่บ้านเมือง ไกลหมอ ไกลความเจริญ ผู้หนึ่งที่ถือได้ว่าเป็นที่พึ่งพิงของคนทุกชนทุกชั้นในแถบนี้ ผู้เป็นทั้งพระ ทั้งหมอ ทั้งผู้รักษาความยุติธรรม และทั้งเป็นมิ่งขวัญที่คอยขจัดภยันตรายพระขวัญใจชาวบ้านรูปนั้นรู้จักกันในนาม “หลวงพ่อเกิด แห่งวัดเขาดิน”

ฝุ่นดิน

หลวงพ่อเกิด หรือพระครูอุดมชัยกิจ เจ้าอาวาสวัดเขาดิน ต.หนองมะโมง อ.หนองมะโมง จ.ชัยนาท นามเดิม บุญเกิด จันทรา เป็นบุตรของนายกรม จันทรา นางสี จันทรา เกิดเมื่อวันที่ ๔ธันวาคม พ.ศ.๒๔๗๕ ณ บ้านเขาดิน ต.หนองมะโมง อ.หนองมะโมง จ.ชัยนาท อุปสมบทเมื่อ วันที่ ๕ ธ.ค. พ.ศ.๒๔๙๕ ณ พัทธสีมาวัดเขาดิน โดยมีพระครูสิงหชัยสิทธิ์(เจริญ) วัดป่าพาณิชย์ อ.วัดสิงห์ จ.ชัยนาท เป็นพระอุปัชฌาย์ พระอธิการสมทบ วัดศรีสโมสร ต.กุดจอก อ.วัดสิงห์ จ.ชัยนาท เป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระอธิการบรรจง วัดเขาดิน ต.หนองมะโมง อ.วัดสิงห์ จ.ชัยนาท เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้รับฉายาว่า “ปัณฑิโตภิกขุ” หมายถึง “ผู้เป็นบัณฑิตมีปัญญาฉลาดรอบรู้”
ในปี ๒๔๙๕ หลังจากอุปสมบทแล้วได้จำพรรษาฉลองศรัทธาโยมบิดาโยมมารดา ณ วัดเขาดิน ประจวบเหมาะกับในปีนั้นท่านเจ้าขุนวาปินทร์ปรีชา (หรือเจ้าขุนฯเล็กกำนันตำบลหนองขุ่น)ศิษย์ฆราวาสรุ่นอาวุโสของหลวงปู่ศุขอีกท่านหนึ่ง สำหรับเจ้าขุนฯเล็กท่านนี้เป็นผู้ที่ทำเกวียนขนาดเล็กแห่ศพหลวงปู่ศุขมาบำเพ็ญกุศลยังวัดหนองขุ่น ขากลับได้แห่ศพไปตั้งบำเพ็ญกุศลที่วัดหนองบัวก่อนที่จะแห่กลับวัดปากคลองฯ ซึ่งในปีนั้นมีฤกษ์เสาร์ ๕จึงได้จัดพิธีไหว้ครูเสาร์ 5 ขึ้นและเป็นการจัดพิธีครั้งยิ่งใหญ่กว่าพิธีไหว้ครูครั้งอื่นๆ โดยเจ้าขุนวาปินทร์ได้เปิดโอกาสถ่ายทอดวิชาอาคมให้แก่ผู้สนใจศึกษาด้วยตัวท่านเอง ใครสนใจในด้านใดก็เลือกเรียนเอาตามความพอใจแต่จะต้องทำให้สำเร็จในวันนั้นจึงจะได้รับการครอบครู หลวงพ่อเล่าว่ามีทั้งวิชาเสกหุ่นชกกัน เสกข้าวสารให้เป็นกุ้ง สารพัดวิชาเพื่อนของท่านเรียนวิชาเสกหุ่นชกกัน แต่ท่านเห็นว่าเป็นวิชาปอบให้โทษได้ ท่านจึงเลือกเรียนวิชาที่ให้คุณฝ่ายเดียวและสงเคราะห์ผู้อื่นได้นั่นคือวิชารักษาหมาบ้าซึ่งเป็นวิชาที่สร้างชื่อให้กับเจ้าขุนวาปินทร์ฯเป็นอย่างมากในสมัยนั้น เพราะสามารถรักษาช้างของคหบดีท่านหนึ่งที่ถูกหมาบ้ากัดจนคลุ้มคลั่งให้หายเป็นปกติได้เพียงแค่ใช้น้ำมนต์เพียงขันเดียว วิชารักษาหมาบ้านี้ใช้วิธีลงยันต์"เฑาะว์"เรียกสูตรกำกับคาถา ซึ่งนอกจากใช้รักษาพิษหมาบ้าได้ยังมีอานุภาพในทางคลาดแคล้วคงกระพันกันอาวุธอีกด้วย จึงมักพบยันต์เฑาะว์นี้ในวัตถุมงคลของท่านแทบทุกชนิด และในวันนั้นก็มีท่านเพียงองค์เดียวที่เรียนสำเร็จและได้รับการประสิทธิ์ประสาทจากท่านเจ้าขุนวาปินทร์ฯ
ในปี 2496 ท่านไปศึกษาพระปริยัติธรรมในสำนักวัดสิงห์สถิต และได้ศึกษาตำรับวิชาของหลวงปู่ศุขที่เป็นสมบัติตกทอดของวัดสิงห์สถิต ซึ่งมีอยู่เคล็ดวิชาหนึ่งที่ท่านทำได้ตั้งแต่ในพรรษาต้นๆ อย่างเช่นการทดลองวิชาหายตัว ซึ่งมีปริศนาซ่อนอยู่ในวิชานั้นว่า "ไม่มีไม้อยู่ใกล้กรณีย์" ใครคิดได้ย่อมสำเร็จตามปารถนา เมื่อท่านนำไปใคร่ครวญในสมาธิแล้วก็สามารถไขปริศนานั้นได้เป็นคาถาสำหรับบริกรรม ๔ ตัวคือ "ยะถะสะนะ" ถอดออกจากบทกรณียสูตร โดยดึงออกมาเฉพาะตัวที่ไม่มีสระ(ซึ่งโบราณเรียกว่าไม้เช่นไม้หน้า(เ) ไม้ลากข้าง(า) ไม้ตีนคู้( ู) ไม้ตีนเหยียด( ุ)เป็นต้น) ท่านทดลองทำตามวิชานั้นแล้วเขียนอักขระทั้ง ๔ ตัวลงที่ก้นบาตรแล้วบริกรรมปลุกเสกตามวิธี ปรากฏว่าเช้าวันนั้นชาวบ้านใส่บาตรข้ามท่านไปหมด สร้างความประหลาดใจแก่หมู่เพื่อนภิกษุที่ร่วมบิณฑบาต นอกจากนั้นก็ได้ศึกษาวิชาการใช้ธาตุสี่เสกขี้ผึ้งจากหมอเฒ่าสุขซึ่งเป็นลูกศิษย์หลวงปู่ศุข ท่านเล่าว่าหมอเฒ่าท่านนี้สามารถเสกขี้ผึ้งที่เป็นก้อนให้ละลายในมือได้และเสกขี้ผึ้งที่ละลายแล้วให้แข็งขึ้นได้